Description: Gdy zbliżają się Święta powraca do mnie wiele wspomnień – pełnych radości, uśmiechu, czasem poważnych. Opowiem Wam o jednym z nich. Gdy byłam dzieckiem mieszkałam z rodzicami i rodzeństwem na wsi. Nasz dom stał blisko lasu, więc widok saren podchodzących pod okna nie był dla nikogo niczym dziwnym. Jednak nie o tym będzie ta historia. Gdy przychodził grudzień, a zima na dobre już się rozgościła, w każdym domu zaczynały się przygotowania do Świąt. Wiadomo – wielkie sprzątanie, gotowanie, pieczenie, strojenie domu. Miałam wtedy może 5 lat gdy z początkiem grudnia dostaliśmy od Dziadka gwiazdę do kolędowania. Dla nas dzieci był to prawdziwy skarb, o który mieliśmy dbać. Naszym obowiązkiem i wielką przyjemnością było dekorowanie gwiazdy, by w wigilijny wieczór zabrać ją na kolędowanie. Wycinanie kolorowego papieru, misterne tworzenie wzorów z brokatów – to wszystko po to, by nasza gwiazda najpiękniejsza. Tego dnia, po uroczystej wieczerzy, przebieraliśmy się za pastuszków i ruszaliśmy od domu do domu głosząc radosną nowinę. Ze śpiewem odwiedzaliśmy sąsiadów i dalej mieszkających gospodarzy naszej miejscowości. A oni czekali na nas w swoich domostwach i cieszyli się z naszych wizyt. Podczas tej wędrówki spotykaliśmy innych kolędników, nasze koleżanki i kolegów, przebranych za pastuszków, świętą rodzinę, aniołki, diabły lub turonia. Często też musieliśmy czekać na swoją kolej, by wejść do czyjegoś domu. Jednak jego mieszkańcy cieszyli się z tych odwiedzin i czekali na nas i innych kolędników. Czas mijał, my dorośliśmy i nasza gwiazda została ostawiona na strych. Czekała tam, na moich bratanków, także przez kilka lat chodzili z kolędą od domu do domu. I choć oni także już z tego wyrośli, to tym razem gwiazda nie została odstawiona. W tym roku trafiła do mojej córki, która bardzo się cieszy że będzie mogła odwiedzać domy głosząc radość innym. Gdy o tym mówi, widzę blask w jej oczach. Razem z młodszą kuzynką przebiorą się za aniołka i diabełka, zabiorą ze sobą gwiazdę i wyruszą wieczorem z kolędą na ustach (oczywiście, w asyście dorosłego). Obie są tym bardzo podekscytowane. Cieszą się, że będą częścią tej naszej tradycji i zrobią dokładnie to, co robili ich rodzice w dzieciństwie. I to jest najpiękniejsze. A gwiazda wciąż czeka na tegoroczne ozdobienie.